Idyllic Thoughts

Am sitting in a forest. Watching birds fly by. Flocks and single. Tiny and not-so. Fluttering their wings. Piercing through the air with effort. We say birds are free. Are they really? We are bound by our thoughts, our opinions. Are they too? Saw a tiny bird fluttering hard against wind, piercing the air with sheer effort and flying off. Is it why a bird is free? We can't break away from our preconceived ideas. Is that why we are not free?

ನಾನು ಸೂರ್ಯವಂಶಿ. ಆದರೆ ಸೂರ್ಯ ಮಾತ್ರ ಚಂದ್ರವಂಶಿ. ಅವನು ಎದ್ದು ಬರೋದು ರಾತ್ರಿಯೇ. ಅವನು ಬರದೆ ಬೆಳಗಾಗೋಲ್ಲ. ಬೆಳಗೆ ಎದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಅವನು ಸೂರ್ಯವಂಶಿಯಾಗ್ತಾನೆ. ಅಲ್ವಾ? ಇದೊಂಥರಾ ಕೋಳಿ ಮೊದಲೋ, ಮೊಟ್ಟೆ ಮೊದಲೋ ಸಮಸ್ಯೆ ಥರ.

I hate bonsai trees. They are great to look at. A whole tree in a tiny pot. Looks like a classical case of 'Honey I shrunk the kids.'  I hate growing bonsai because it's where we humans exercise our domination over other living beings and shape them to our fancy. It is just like a sculptor shaping a crude stone into a 'beautiful' sculpture. Does the plant want to become a bonsai? Does the stone want to become a sculpture and look beautiful to man? Don't you think it is cruelty? How would we humans like it if someone stronger than us diminish our size and shape us according to their whims and fancies? Do you want to be free or look beautiful to the world?

Osho, you were wrong. You said we should always be aware of the present. We should be fully aware of the work at hand, even if it's a simple one as breathing.  No. If we try to constantly remain aware of our present, we will lose our dreamy state, and thus creativity. It's only when we dream that we can create, imagine. Nothing new will be born without dreams. Not even ideas.

Riding on the dream's wagon, I passed my childhood. I was a big dreamer. I lived in my own little world where fairies existed, adventures came searching for me and I was the heroine who won always. Now I know that all kids dream like I did. Anyway it was fun and took my mind from the outside world which seemed an alien planet to my mind. I never could mingle with anybody else, bar a few, because my beliefs were different. My aims and aspirations were different. Now I wonder if I should have atleast tried.

Grey skies and muddied waters. The beach was sad and the sky cried. Waves tried to run but were pulled back into the ocean. They even tried to hug the sun's peeping reflection on the sand. Froth lined the shores. Rainy season brings out the worst in the ocean. It gets depressed, angry and quite moody. It tries to scare away uninvited guests. It hides its fishes from fishermen. Acts like a child. But it has an admirer in me; for, I love the sea.

Norfolk Pine tree soaking up the rain delightedly in our garden

ಒಂದು ಹಳದಿ ಮುದಿ ಎಲೆ ಕೆಳಗೆ ಬೀಳಲೂ ಕೂಡದು ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಅಂಗಳಕ್ಕಿಳಿಯಿತು. ಅದೇ ಒಣ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಗಳು ಪಟ ಪಟ ಕೆಳಗೆ ಹಾರಿ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವರನ್ನೆಲ್ಲ ಹೆದರಿಸಿ ಓಡಿಸಿದವು. ಮರಗಳೆಲ್ಲ ತಟಸ್ಥ. ನೀನು ಬಂದರೆಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆಷ್ಟು ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ. ಒಳಗೊಳಗೇ ಬರದೇ ಇದ್ದರೆ ಅನ್ನುವ ದುಗುಡ ಬೇರೆ. ಆದರೂ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಹನಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಮೊದಲು ಕಳಿಸಿ, ನಂತರ ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದವು ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಹನಿಗಳು. ಗದ್ದಲದ ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಮಳೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಈ ಸಲದ ಮಳೆಗಾಲವೇ ವಿಚಿತ್ರ. ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ತಂಪು ಮಾಡಲು ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಮೋಡ ಕರಗಬೇಕೋ. ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ಹೀಗೇನೋ.

ಮನೆಯ ಗೇಟಿನ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಎಡಗಡೆ ನೋಡಿದರೆ ಆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಹೆಂಚಿನ ಮನೆ ನನ್ನ 13 ವರ್ಷ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆಗ ಇನ್ನೂ ಪ್ರೈಮರಿ ದಾಟಿರದಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಮನಸಲ್ಲಿ ನನ್ನಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿವಂತೆ ದೊಡ್ಡವರೂ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೇ ನಾನು serious. ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತಿಲ್ಲ, ನಗುವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷರ ಕಂಡರೂ ಅದನ್ನು ಮೆದುಳೆಂಬ ಚೀಲದೊಳಗೆ ತುಂಬಿಸದೆ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮನೆ ನನಗೆ ಕಲಿಸಿದ್ದು ಚಿನ್ನಿದಾಂಡು, ಯೋಗ; ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಇಬ್ಬರು ಅದ್ಭುತ ಟೀಚರುಗಳ ಅಕ್ಕರೆ, ಪುರಾಣಗಳ ಪರಿಚಯ. ಬೆಳಗೆದ್ದು ಕಿಟಕಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದರೆ ಹೊರಗೆ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಬೋಗನ್ ವಿಲ್ಲಾದ ಆವರಣ. ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ನಗು. ಮನೆಯೆದುರು ಬಾವಿ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಬದುಕಿಸಲೇಬೇಕೆಂದು ಪಣ ತೊಟ್ಟು ಬಾಟಲಿಯೊಳಗೆ ನೀರು ತುಂಬಿಸಿ ನಾನಿಟ್ಟ ಲಿಲ್ಲಿ ಹೂವು. ಮನೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುವ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ಹಿಂಡು ಹಿಂಡು ಪಾರಿವಾಳಗಳು. ಆಟ ಆಡಿ ಬೋರಾದಾಗ ತಿನ್ನುವ ಹುಳಿ ಬಿಂಬಳಿಕಾಯಿ. ನಿಧಾನ ಹೋದರೆ ಆಗ ಈ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ತುಂಬಿದ್ದ ಹುಚ್ಚರು ಸಿಗುತ್ತಾರೆಂದು ಮನೆಯಿಂದ ಶಾಲೆವರೆಗೂ ಒಂದೇ ಓಟ. ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ದಿನಗಳು ಈಗ nostalgic.  ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಬಂದದ್ದೂ ಆ ಮನೆಯ ಎದುರಿಗೆ. ಅಲ್ಲಿನ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ. ರಜೆ ಸಿಕ್ಕರೆ, ಮಾವ ಅಥವಾ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಂದಿರು ಬಂದರೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ಅಜ್ಜನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಉತ್ಸಾಹ. ಆಗೆಲ್ಲ ಮಳೆ ಏನೂ ಅಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲೇ ಬಸ್

Every time I weed the garden, I am filled with guilt. What right do I have to kill the plants which are not useful to us? I don't know if I'm repeating myself. But since every living being, including a weed, has life, how can I decide based on my perception of usefulness? That's how this world works. We decide what to stay and what to die on this earth. If something helps us, we keep it.

I planted some rose bushes, a few aloe vera and chrysanthemum plants. All of them died. Then I, very ambitiously, planted a butter fruit seed. It lost its life after growing to be a healthy plant of about my height when somebody decided it was a mere weed and stifled it with heaps of dry twigs and leaves. Thus ended my gardening. I wondered how weeds grew so abundantly without any added nutrition or care in the same soil. It was only yesterday that I could think of a reason. The weeds were free. They grew where they wanted, when they liked. No human conditioned their growth. The soil was theirs, the water and the sun. We plant a seed with love, take care of it with love. But I realise now that freedom is infinitely more necessary than love.

ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಓಡಿ ಓಡಿಯೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಮುಟ್ಟಲಾಗದೆ ಹಿಂದುಳಿದ ಮರಗಳು, ಒಂಟಿ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಓಡುತ್ತಿರುವ ರೈಲನ್ನೆ ನೋಡುತ್ತಾ ತನ್ನೊಳಗೇ ಕಳೆದು ಹೋದಂತಿರುವ ಮೀನುಗಾರ, ಟ್ರೇನು ಯಾಕಿನ್ನು ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಇಣುಕಿ ನೋಡುವ ಪ್ರಯಾಣಿಕ, ಒಳಗೆ ಕೂತು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ತನ್ನ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ಸರಿತೂಗಿಸಿ ನೋಡುವಾಗಲೇ ಚಾದರ ಹೊದಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವ ಕತ್ತಲು. ಟ್ರೇನ್ ಹತ್ತಿ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಾದವು. ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಕತೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಚಿತ್ರಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಬಾಗಿಲ ಹತ್ತಿರ ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಗೆ ಮುಖವೊಡ್ಡಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಹರಟುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎದುರು ಕೂತವರನ್ನೆಲ್ಲ ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಚರ್ಚಿಸಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೋರ್ ಹೊಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಮದುವೆಯಾಗಿ 5 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು Jab we met ಸ್ಟೈಲ್ನಲ್ಲಿ ಓಡಿ ಬಂದು ಹೊರಟ ಟ್ರೇನ್ ಹತ್ತಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಅದೂ ಒಂದು ಚೆಂದದ ನೆನಪು. ಈಗ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.

Now I get to see bougainvillea very rarely. Once upon a time it grew in abundance in front of our home spreading a pink glow on our walls. To me, a child then, it was one of the pleasant wonders of nature. I loved the way the flowers took on an ethereal transparency. Then as we left that house, the memory of bougainvillea faded. When I saw it again a week ago, I remembered the mornings I had spent looking out of the window as dew settled on the pinks and greens of bougainvillea. I also remembered how I saw my husband for the first time when he was a teenager and I, a scrawny school girl.

In my school, each classroom had an adage painted on the wall. All of them have abandoned me but for one which has stubbornly refused to give up on me. I would hunch over, defeated within myself. It was only when I walked in front of that classroom that my spine would stand straight and proud. I owe my escape from many moments of helplessness and sadness to that proverb. 'No one can ride your back unless it is bent' was what I learnt in that classroom. I learnt that no one can make you unhappy without your own willingness to be so.

New years. New dreams. New resolutions. I find this hype just cliché. I remember Dec. 31 of 2015 well, as well as the day in 2014. Today is just another day. As will be the days all through the year. I have never made any resolutions till now. I know as everyone does that they will never be kept. I know too that life doesn't change overnight with the change in calendar. Ask any happy person, they will say they were happy yesterday and they were happy today. Ask any person who is hell-bent on being sad, they will see the change in calendar as just one more year to sigh.